Mimo wprowadzonej ostatnią nowelizacją ustawy o OZE zmiany definicji biomasy, która kwalifikuje do tej grupy zboża pełnowartościowe w ocenie URE nadal obowiązuje zakaz ich wykorzystywania. Urząd ma również zastrzeżenia odnośnie zmiany w zakresie definicji drewna energetycznego.
Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydał informację, której celem jest wyjaśnienie zmienionej definicji drewna energetycznego w świetle znowelizowanych przepisów ustawy o odnawialnych źródłach energii.
W związku z wejściem w życie ustawy z dnia 7 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 1276), wprowadzającej zmiany m.in. w zakresie definicji drewna energetycznego, Prezes URE wyjaśnia:
Zgodnie z treścią znowelizowanego art. 2 pkt 7a ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (dalej: „ustawa OZE”) definicja drewna energetycznego, obowiązująca od dnia 14 lipca 2018 r., nie zawiera dotychczasowego kryterium w postaci „cech fizyko-chemicznych”, które miałyby przesądzać o jego obniżonej wartości technicznej lub użytkowej. W aktualnym stanie prawnym pod pojęciem drewna energetycznego rozumieć należy „surowiec drzewny, który ze względu na cechy jakościowo-wymiarowe posiada obniżoną wartość techniczną i użytkową uniemożliwiającą jego przemysłowe wykorzystanie, a także surowiec drzewny stanowiący biomasę pochodzenia rolniczego.
Na podstawie art. 119a ustawy OZE minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw energii oraz ministrem właściwym do spraw gospodarki obowiązany jest określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowe cechy jakościowo-wymiarowe drewna energetycznego, biorąc pod uwagę konieczność optymalnego wykorzystania surowca drzewnego na potrzeby przemysłowe oraz energetyczne.
Urząd Regulacji Energetyki rekomenduje!
Wobec braku realizacji powyższej delegacji ustawowej, rekomendujemy by gromadząc dokumenty dotyczące drewna energetycznego, wytwórcy kierowali się przede wszystkim koniecznością uzyskania potwierdzenia, iż wykorzystany materiał drzewny spełnia wymagania ustawowe definicji drewna energetycznego, tj. że ze względu na cechy jakościowo-wymiarowe posiada obniżoną wartość techniczną i użytkową, uniemożliwiającą jego przemysłowe wykorzystanie.
Zgodnie z dotychczasową praktyką, w przypadku surowca drzewnego pozyskiwanego poza granicami kraju, dokumenty pozwalające na zakwalifikowanie danego rodzaju drewna jako drewna energetycznego, powinny pochodzić od organów lub instytucji z kraju pochodzenia.
Wobec powyższego, dokumenty te powinny zostać zalegalizowane lub zgodność przedkładanych dokumentów z prawem miejsca ich wystawienia powinna zostać potwierdzona w sposób określony w art. 3 zd. 1 Konwencji Haskiej z dnia 5 października 1961 r. znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych dokumentów urzędowych, czyli klauzulą apostille.
Źródło: URE, CIRE.PL
